De meest gecopieerde nog levende Nederlandse kunstenaar

Ik geloof dat ik recht van spreken heb door te stellen dat ik op dit ogenblik de meest gekopiëerde nog levende nederlandse kunstenaar ben. Ik zie geen onderzoeken en ken geen lijstjes op dat vlak.   

Sommige mensen beweren dat dat juist iets zou zijn om trots op te zijn, maar ik zit nog steeds in een stadium, dat ik dat nog niet zo goed weet. Vallen er positieve dingen uit dat feit te halen ? Hoe kan ik mijn bewering hard maken. Wat schiet ik daar mee op ? Valt ermee  (om het op zijn Vlaams te zeggen) te lachen ?

Inmiddels ben ik zo ongeveer zo’n kleine twee jaar op de hoogte van de inbreuken. Heb dagen en nachten met vierkante ogen achter het beeldscherm gezeten. Met bonzend hart. Droge mond en een niet te beschrijven gefrustreerd en verscheurd gevoel. En af en toe steekt dat gevoel op onvermoede momenten nog steeds de kop weer op. Dan hoor je jezelf weer hardop praten om vooral een sluimerende gevoel van minderwaardigheid en zelfverwijt naar de achtergrond te redeneren. Altijd heb ik op dat moment het bekende stemmetje van die ander in mijn hoofd. In de trend van “jahaaa nou weten we het wel hoor !! “ en ik neem me dan als een klein kind voor om “het er nooit meer over te hebben”.

Nou ik heb een verrassing. Ik ga het er nog meer over hebben, maar liefst nu vanuit het gevoel dat ik er een goede rede toe heb. Het gevleugelde woord op SOCIALE MEDIA is SHARE, gedeelde smart is halve smart.

Dus maar weer even verder met dit verhaal. To whom it may concern.

Ik kreeg van een Facebook-vriend een linkje toegestuurd met de mededeling. “Kijk er eens naar”. Dit klopt volgens mij niet. En dat was prima ingeschat. Het klopte niet.

Een aanbieding van sierkussentjes, throw pillow cases met daarop een stuk of tien van mijn werken. Voor een beperkte periode beschikbaar en daarna verdwijnt de link schijnbaar. Dat houdt in. Zakken gevuld en wegwezen. En even geen ander aanknopingspunt meer dan dat het er was. Nog met een een zekere onverschilligheid ga je dan maar weer gewoon over tot de orde van de dag. Namelijk het runnen van je eigen toko om het maar eens populair te zeggen. Je hebt het zelf al moeilijk genoeg om de eindjes aan elkaar te knopen. Bestrijding had op dat moment beslist niet de prioriteit. Ik wil op dat moment gewoon mijn lopende opdrachten afmaken.

Er gaat weer even wat tijd overheen en de volgende Facebook vriend dient zich aan. Ditmaal verschijnen ze op WISH een portal van USA bodem. Ik maak bezwaar via de juridische afdeling en er wordt actie ondernomen. De producten worden offline gehaald. Vrij vlot eigenlijk, maar geen mogelijkheid tot compensatie via de portal zelf. Zij zijn geen partij en ondanks dit succesje voelt dat toch niet echt goed.

De tijd verstrijkt weer en word ik af en toe gefeliciteerd met het feit dat mensen mijn kussentjes op verschillende portals zien, maar ook dat er iemand in het Londense SOHO de kussentjes in het echt aangeboden had gezien en mij er vol trots verhaal over deed. Dat had ik toch wel goed voor elkaar. En met een hele gekke mengeling van gedachten en gevoelens neem ik er kennis van. Soort van zie je wel, dat mijn werk er toe doet tot de impulsieve neiging om snel naar Londen te vliegen om een scene in die winkel te gaan maken en die eigenaars een flink de waarheid te gaan zeggen want eerlijk gezegd was het niet mijn voornemen om mijn werken te gaan ver-koek-trommelen. En zoals zo vaak gebeurde luwde die storm ook weer.

In the meantime woekerde het maar door naar nu blijkt. China en de portals AliBaba, AliExpress, TaoBao, en in de Verenigde Staten met Amazon, WISH en op nog een aantal bekende en minder bekende portals werden webshops met sierkussens met mijn kunst aangeboden en het begon langzamerhand uit de hand te lopen. Temeer je er nu zelf actief naar gaat zoeken. Je krijgt berichtjes te zien waarin portemonnees en i-phone hoesjes aangeboden worden. Ik vond uit dat in fysieke winkels in Sjanghai prints op aluminium hingen met foto’s en al en zachtjes begint het uit de hand te lopen. De inbreuken op mijn intellectuele eigendom begonnen idiote vormen aan te nemen en je weet gewoon niet meer waar je moet beginnen. Ik heb de neiging om op iedere overtreding in te gaan, maar als je niet ingeschreven staat op een website heb je niet altijd de mogelijkheid om te reageren en als je al een bericht door kan zenden blijft het in de meeste gevallen akelig stil aan de andere kant. Ik kan je verzekeren dat dat een diep gevoel van onmacht geeft. En bovendien hoe harder je schreeuwt hoe sneller je het contact verliest met de aanbieder. Deze is zich in de meeste gevallen niet eens  bewust dat ze waar hebben afgenomen dat niet in de haak is. Het is even Kafka. Ik schreeuw in het rond. Op Facebook. Tegen een ieder die maar in mijn omgeving beschikt over oren en het wordt even een obsessie. Maar de meeste mensen hebben gewoon geen behoefte om zich te gaan bekommeren om een ander en hebben vaak zelf al genoeg moeite zich staande te houden. Het is verreweg de moeilijkste periode. Ik begin echt dag en nacht te besteden aan die negatieve ontwikkeling en er komen nog maar weinig momenten voor dat ik lekker kan gaan zitten werken aan waarvoor ik naar mijn mening op aarde geschopt was, namelijk tekenen en schilderen. Ik lees me gek op het gebied van Chinese wetgeving, koop het boek Chinees voor Dummies, waarin je op een fonetische manier chinees kan leren, want mijn stellige overtuiging was dat ik alleen op die manier contact en begrip kan krijgen met betrekking tot de denkwijze van Chinezen in het algemeen en hun rechtvaardiging van het feit dat Copyright voor hen zou betekenen dat dat “the Right to Copy” zou betekenen. Het blijkt allemaal veel genuanceerder te liggen begrijp ik nu, maar op die momenten ben je echt alles over één kam aan het scheren.

Ik besluit een beroep te doen op mijn rechtsbijstandverzekering, maar dat kan alleen op privégebied. Toch is het raadzaam om er voor je bedrijf ook een te nemen. Je mag er dan de eerste zes maanden geen aanspraak op doen, maar de ervaring is dat het misschien later voor andere zaken nog van toepassing kan zijn. Dus ik doe het. De full package.

Na driekwart jaar zelf ploeteren besluit ik om de hulp van een gespecialiseerde advocaat in te roepen. Het kan zo niet langer. En met de rechtsbijstandverzekering in het achterhoofd neem ik contact op met DE autoriteit op het gebied van inbreuk op auteursrecht.

Als je op zoek gaat naar een autoriteit op het gebied kom je in Nederland snel uit op iemand met een mooie voornaam en die LAW in haar bedrijfsnaam heeft staan. Dat is al wel een beetje richting de Angelsaksische taal en ik besluit om contact met haar op te nemen.

Intake gesprek. Leg de situatie uit. Huil er een beetje bij. En we komen snel tot de conclusie dat “die Chinezen” moeilijk aan te pakken zijn, maar de inbreuken zijn zo flagrant. Ik kan het misschien zelf doen met het sturen van inbreukbrieven. Een stappenplan ook maar doen meneer van der Hoek ? En by the way u heeft een periode van 5 jaar om aanklachten in te dienen met betrekking tot een geconstateerde inbreuk. En ik haal opgelucht adem. Het haalt wat druk van mijn ketel.

Bovendien was het ook hoog tijd om eens flink afstand van de pijnlijke zaken te doen en mijn gezin en ik maken ons op voor een geplande lange reis naar Australie en Nieuw Zeeland. Even heerlijk weg van de ellende. Bij terugkomst zouden de brieven allemaal klaar zijn en kon het grote aanklagen gaan beginnen.

Onderweg zijn er veel Chinezen in Australie. Het is Chinees Nieuwjaar en ik kom toch nog niet helemaal los. Ik heb af en toe de neiging al deze mensen eens flink op hun bek te timmeren. Het neigt sterk naar een gevoel van racisme en ik voel afschuw over mijn eigen gedachten om iedereen op deze manier over één kam te scheren. Het zou niet bij me moeten passen, want verstandelijk weet je natuurlijk ook dat zij er ook niets aan kunnen doen, maar het is een dunne lijn tussen liefde en haat, volgens The Pretenders.

Nou goed. Het was een mooie reis, maar ik kan er toch niet vol van genieten en ben ook niet altijd even vrolijk toegankelijk voor de rest van mijn familie. Het geeft een dubbel gevoel allemaal, maar gelukkig waren er ook fantastische ervaringen tijdens die reis. Veel mooie foto's gemaakt en het lijkt alsof ik er weer klaar voor ben om de dagelijkse gang van zaken weer op te pakken. 

Maart 2017 komt in beeld en ik krijg het bericht dat de brieven klaar zijn. Ik ben thuis. Ik zit vol verwachting te wachten op het moment dat ik aan de gang kan.

En de brieven komen via de mail binnen. En ze zijn stuk voor stuk opgesteld IN HET NEDERLANDS !! Pfff … Uiteraard neem je dan contact op en met droge ogen wordt er door haar geopperd dat al dit soort zaken eerst in de Nederlandse taal worden opgesteld.  En ik krijg ook meteen de rekening. Voor het gemak. 300 euro per brief en het zijn er 5 geworden. Uiteraard ook nog met de rekeningen van de consulten a 145 euro per uur ex en ik heb er begrip voor, want een advocaat moet ook leven.

Verschillende varianten waar ik ja op gezegd had, want het kan maar van pas komen.

Maar op mijn opmerking dat ik het niet verwacht had dat deze brieven in het Nederlands opgesteld zouden worden gaf zij direct aan dat ik dat zeker via een vertaalbureau zou kunnen laten doen, maar zij deden dat zelf ook wanneer ze er tijd voor zou hebben. Uiteraard wel tegen de reguliere vertaalvergoedingen en ik moet even slikken. Toch heb je op dat moment de stelligste overtuiging dat je met deze brieven ook weer duizenden euro’s aan schadevergoedingen terug gaat pakken en je neemt die beslissing op grond van deze overweging, maar achteraf gezien neigt het een beetje naar misbruik maken van mensen onder grote emotionele druk. Als je het erover hebt dat de inbreuken alleen plaats vinden in het Buitenland. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de Nederlandse taal grammaticaal best lastig te begrijpen is voor met name mensen van Aziatische origine.
De vertaling van de brieven kostten me 4 x 200 euro, want het stappenplan hoefde natuurlijk niet te worden vertaald. Daar hebben Aziaten niks aan. Dus dat was wel een mazzeltje.

De kans is inmiddels klein dat ik in de toekomst nog gebruik ga maken van haar ongetwijfeld ter-zake-kundige adviezen. Tot zover deze nog milde understatement.

O ja , die rechtsbijstandverzekering. Na een telefoontje had de mevrouw aan de andere kant zegge en schrijve 2 minuut en 24 seconden nodig om me te vertellen dat ik voor inbreuken op intellectueel eigendom geen aanspraak kan maken op de verzekering. Dat is nog inclusief ruggespraak. Met name omdat ik eerlijk was over wanneer de eerste inbreuk voor het eerst geconstateerd was. Die periode was te kort geleden. Dus. Nou ja geen woorden meer over vuil maken. Bygones. 

Nou ja even goede vrinden dan maar weer. Bent u daar nog ?

Inmiddels ben ik dus weer een dik jaar verder.

Er zijn inmiddels talloze ontwikkelingen en nieuwe inzichten en op dit ogenblik zie ik het positief in en ben ik deze ellende aan het ombuigen naar een wat rooskleuriger beeld. Daarover vertel ik in de volgende blogs heel graag verder, want ik merk dat het ook wel oplucht om erover naar buiten te treden. Al is het alleen maar voor mezelf om alles op een rijtje te krijgen.

Dus …. laterrrr